We hebben het natuurlijk fantastisch getroffen met Beau. Het blijft altijd een risico een hond uit een asiel. Daar werden we vaak voor gewaarschuwd. Maar Beau was vanaf het eerste begin bij ons hartstikke lief of hij al heel lang bij ons was. Maar Beau had in het begin een vervelende eigenschap. Hij wilde graag de wereld verkennen. Dus soms was Beau gewoon weg. Meestal als we even niet op hem lette.
Ook gebeurde dat regelmatig als we visite hadden. Vooral de eerste keren was dat erg vervelend. Want dan weet je nog niet of hij de weg naar huis terug weet. Een van de eerste keren was mijn zus en zwager op visite dus we zaten nog in de avond lekker buiten. Het begon al donker te worden toen we Beau miste. Direct met twee auto het dorp en omgeving door. Niets gezien en tegen middernacht nog maar een keer. Geen Beau. Dus op hoop van zegen naar bed. Je slaap dan natuurlijk heel licht en ja hoor om 3 uur hoorde ik hem blaffen. Hij was er gelukkig weer. Maar dat weglopen begon erg vervelend te worden. Waarom weet ik niet maar hij ging ook regelmatig naar Bart en Loes van Les Galettes. Als dat een paar keer gebeurd is dat nog niet zo erg. Maar op slot vond ik het ook heel vervelend worden voor Bart en Loes. Bart heeft Beau ook een keer midden in of de nacht bij ons thuisgebracht. Wij lagen al lang in bed. Geertje zij steeds hij moet gecastreerd worden hoor. Dan zal het veel minder zou zijn en misschien wel helemaal over. Maar ik verzette me er tegen ik had op Google gelezen als het echt niet nodig is doe het dan niet.
Gelukkig kwam Beau wel steeds op eigen houtje terug. Maar ook vaak terug gebracht door mensen die Beau ergens hadden zien lopen en hadden meegenomen. De Franse mensen hebben denk ik een ander beeld van honden als men in Nederland heeft. Beau was op een zaterdagavond weer eens weggelopen. Een echtpaar ziet Beau en neemt hem mee naar huis. Belt op zaterdag avond laat de dierenarts. Via de chip in zijn oor weet de dierenarts dat wij de eigenaar zijn. Dan worden die zaterdag avond opgebeld dat we Beau kunnen ophalen. Zo hebben we dat diverse keren meer meegemaakt. Voor de zekerheid hadden we op slot om zijn halsband een medaillon met onze telefoonnummers.
Het was soms ook wel erg grappig hoor. Ik was met de auto even brood gaan halen bij de bakker. Kom ik terug zie ik net Beau die net van plan was weer eens de wijde wereld in te gaan. Hij zag mijn auto en ging schuldbewust zitten en wachtte op zijn straf. Ik moest er zo om lachen. Betrapt 1 minuut later en had hem weer kunnen gaan zoeken.
Ik was er op een gegeven moment ook helemaal klaar mee. Ik beloofde Geertje als hij nog 1 keer wegliep we naar de dierenarts zouden gaan. Dat duurde dus maar een week. Dus in de volgende week Beau gecastreerd. En zoals Geertje al voorspelde Beau liep niet meer weg.
Ik moet toegeven dat het een goede beslissing was. Beau werd veel trouwer. Waar ik aan het werk was was Beau ook. Elke avond ging en ga ik een rondje met Beau door het dorp. Hij vindt het het mooiste moment van de dag. Het is of hij kan klok kijken want zo rond half acht kan ik er niet meer omheen. Dan moet hij naar buiten. De eerste jaren altijd vast aan de riem. Maar een Labrador moet overal aan snuffelen. Dus hij trekt aan de riem van links naar rechts, naar voren en naar achter. Heel vermoeiend. Dus ik googelen hoe ik dat af kan leren.
Direct als je begin je hond terugroepen. Ook als is hij maar 3 meter bij je vandaan. Belonen met wat lekkers. Weer laten gaan, maar elke keer als hij iets te ver gaat weer terug roepen en natuurlijk belonen. Dat heeft heel wat geduld van me gekost. Voor het rondje door het dorp had ik de eerste keren tientallen honden brokjes nodig. Maar week na week werden het er minder. Het is nu niet zo dat Beau keurig naast me loopt. Zeker als de poort open gaat is het rennen naar de hoek. Maar daar wacht hij toch steeds wel weer. Als ik het geduld zou hebben kan ik hem nog beter dresseren. Maar ik vind het wel goed zo. Een mooi gezicht als hij in het donker Met zijn lichtje om zijn nek om me heen rent.
Als laatste leuke anekdote is ook de slimheid van Beau. Paul en Judith regelmatig vergezeld van Bram en Merijn komen heel vaak. Dat vind Beau natuurlijk ook geweldig want hij is met iedereen direct grote vriend. Wij zeggen niet dat ze komen. Maar als Beau het geluid van de auto van hun hoort rent hij al naar de poort en begint heftig te blaffen. Ik vind dat zo gek. Er rijden dagelijks auto’s langs en ook het zelfde merk, maar Beau herkent op een bepaalde manier juist hun auto. Leuk he.