Dus toen we hier enkele maanden gesetteld waren op zoek naar een hond. We wilde graag een Labrador. Vrienden adviseerde om dan een jonge pub te kopen. Die kan je dan helemaal naar je eigen wensen opvoeden. Toch kozen we voor de mogelijkheid van een hond uit een asiel. Op het internet vonden we een asiel vlak bij Chateauroux.

Als we daar aankomen horen we het geblaf van de vele honden. We mogen zelf even gaan kijken.

De verblijven van de asiel honden staan in een lange rij tegen over elkaar met daar tussen een looppad om te honden te bekijken. Natuurlijk als we tussen die hokken lopen gaan al die honden ongelooflijk te keer. We kunnen elkaar bijna niet verstaan, maar zien ook geen mogelijkheid om op deze wijze een hond uit te zoeken. Geertje geeft het op en zegt hier ga ik niet meer in. Ik besluit naar de receptie te gaan om uit te leggen dat we zo nooit een keuze kunnen maken. Want je ziet alleen de hond, maar je weet niet hoe oud het beest is. We hebben geluk. Er is een Nederlandssprekende stagiaire. We zeggen haar dat we graag een Labrador willen hebben van enkel jaren oud. Ze zegt direct dat ze een heel lief beest hebben. Wij weer naar de honden verblijven. En jawel zien achter het gaas een mooie zwarte labrador en nog een ander soort hond. Het valt ons direct op dat hij niet zo agressief blaft dan al die andere honden. Ik mag met de stagiaire in het hok. Direct begint hij te kwispelen en is al heel aanhankelijk. We beslissen direct om deze hond te nemen. Nu nog de uitgebreide administratie en de betaling. Men wil zeker weten dat de hond op een plek komt waar hij de ruimte heeft en waarvan men verwacht dat hij niet meer terug naar het asiel toe komt.

We hebben een hond in de auto. Maar wat een geur. De hel auto stinkt naar deze hond. Op de terugweg een mooie mand gekocht, halsband en riem en naar huis. Onder de douche. Maar Lucky (zo was zijn naam) vond het al allemaal goed. Wij vonden Beau voor onze hond een mooiere naam dus voortaan Beau.

Wij, maar ook Beau vond het allemaal geweldig. Een grote tuin en erg veel aandacht. Al heel snel reageerde hij goed op de dingen die wij hem probeerde te leren.

Maar hoe moest het nu als we alle twee weg gingen en Beau alleen moesten laten. Via het internet kochten we een grote metalen kooi. Dus Beau erin en wij boodschappen doen. Komen we terug staat Beau ons alweer blij op te wachten als we de deur opendoen. Het metalen deurtje is geen probleem voor Beau. Dus doe ik de volgende keer diverse t ribs om het deurtje. Weer staat Beau ons blij op te wachten. T ribs is ook geen probleem. Ondanks ander pogingen om Beau in de kooi te houden komen we erachter dat dit niet werkt. Hij is zo sterk dat het op een dag de hele kooi weet open te breken. Wat nu. Achter het huis hebben we nog een schuurtje. Dus daarna Beau in de schuur met de kooi open en de schuur op slot. Dat was een prima alternatief. Tot dat we op een dag thuiskomen en ik de schuur niet meer open krijg. Een grendel aan de binnenkant is door Beau verschoven zodat de grendel de deur van binnenuit sluit. Met geen mogelijkheid krijg ik de deur open. Ten einde raad via de stenen zolder een groot gat gemaakt Met een lange stok kon ik zo de deur ontgrendelen. Maar die periode van op sluiten in de schuur hebben we al lange tijd afgesloten. Beau blijft gewoon in zijn mand in de keuken. Tot nog toe gaat dit goed.

In mijn volgende verhaal meer leuke belevenissen met en over Beau.